Του Γιάννη Ελαφρού
Στην εξαιρετική ταινία του Τόμι Λι Τζόουνς, Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα, ο πρωταγωνιστής του φιλμ, με αμείλικτη αποφασιστικότητα, εξαναγκάζει τον εκπρόσωπο του νόμου και της εξουσίας σε πλήρη εξευτελισμό και ακύρωση – κατάργηση. Στην ελληνική τραγωδία, ο εργαζόμενος λαός πότε κατακτά, πότε αφήνει το ρόλο του πρωταγωνιστή, με αποτέλεσμα να μην «θάβει» οριστικά την άθλια κυβέρνηση Παπανδρέου και την άγρια αντιλαϊκή πολιτική.Δυο φορές ήδη κλονίστηκε συθέμελα η κυβέρνηση μαριονέτα (τον Ιούνη και τώρα) και φάνηκε να τη γλυτώνει τελικά, με μεταμόρφωση της τελευταίας στιγμής… Πρώτο συμπέρασμα, καμιά κυβέρνηση δεν συντρίβεται, ειδικά όταν πρέπει «να γίνει η δουλειά» για το κεφάλαιο, με τον λαό στον καναπέ, καρφωμένο στην τηλεόραση, περιμένοντας μάταια το «Όχι» της Καϊλή και της Κατσέλη…
Το «Όχι» που τρόμαξε τους αστούς, που κλόνισε την κυβέρνηση και όλο το πολιτικό σύστημα ήταν το συγκλονιστικό, μαζικό, ανυπόταχτο και απρόβλεπτο λαϊκό «Όχι» που παρέλασε την 28η Οκτώβρη ενάντια στη «νέα κατοχή» της ΕΕ και των αγορών. Που έσβησε μέσα σε μια μέρα τους πανηγυρισμούς για το κούρεμα του χρέους και έπιασε το νήμα από την μεγαλειώδη 48ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 19-20 Οκτώβρη. Αυτή τη λαϊκή δυναμική φοβήθηκε και προσπάθησε να ελέγξει και εκτονώσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα διάφορα εθνικά αστικά κέντρα, μεταφέροντας το παιχνίδι στο πεδίο της κάλπης –μέσω δημοψηφίσματος. Ανεξάρτητα, από τα διάφορα τρυκ και τις απίστευτες, κωμικοτραγικές κωλοτούμπες ηγετών και βουλευτών ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, που κατέληξαν στην «ψήφο εμπιστοσύνης» στην …απερχόμενη κυβέρνηση Παπανδρέου, έχει σημασία να δούμε ορισμένες βασικές τάσεις που αποκαλύφθηκαν αυτή την εβδομάδα και δείχνουν τη διαμόρφωση ενός φρικαλέου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού για να ανακοπεί – συντριβεί το ανερχόμενο μαζικό κίνημα:
Καταρχήν, πρόκειται για εξελίξεις που περιφρονούν και αρνούνται την λαϊκή βούληση. Προσέξτε: Μια βουλή που ψηφίζει κραυγαλέα ενάντια στη λαϊκή θέληση, καθώς είναι δεδομένο πως το «153» είναι σήμερα οικτρή μειοψηφία μέσα στο λαό. Ένας υπουργός Οικονομικών, πρώην συνταγματολόγος και νυν συνταγματάρχης του ευρώ, που λέει από το βήμα της βουλής ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές θα είναι πρόβλημα. Χαρακτηρισμός των αγώνων ως ανομία και των απεργιών ως αντεθνικών. Τρόμος ακόμα και μήπως διαλέξει ο λαός «λάθος» ψηφοδέλτιο σε ένα δημοψήφισμα, μήπως η διαρκώς ογκούμενη αμφισβήτηση της κυρίαρχης πολιτικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης έβγαζε πλειοψηφία το «Όχι» στο ευρώ.
Δεύτερο, διαμορφώνεται ανοικτά πλέον ένα συναινετικό τόξο για την «εθνική σωτηρία», ένα μαύρο μπλοκ δυνάμεων που –παρά την μεταξύ τους αντιπαράθεση για την ηγεμονία- στηρίζουν τη Δανειακή Σύμβαση, την πειθαρχία απέναντι στους τοκογλύφους – «δανειστές», την ουσία των μνημονίων (με ή άνευ επιχρίσματα επαναδιαπραγμάτευσης), την προσήλωση στην ευρωπαϊκή πορεία και στο κοινωνικό μαρτύριο του ευρώ, στη σταθερότητα και επιβίωση του πολιτικού κατεστημένου. Δίπλα στις ξεφτιλισμένες πλέον πτέρυγες του ΠΑΣΟΚ της εξαθλίωσης, τους μαύρους ΛΑΟΣ και Ντόρα, έρχεται τώρα να στριμωχθεί ο δεξιός Αντώνης Σαμαράς, που μέσα σε μια μέρα πέταξε το αντιμνημονιακό του προφίλ για να στηρίξει το κλονιζόμενο πολιτικό σύστημα και τον Γ. Παπανδρέου.
Τρίτο, ο βιασμός την Τετάρτη στις Κάννες κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας, με το ηγεμονικό δίδυμο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού Μέρκελ – Σαρκοζί να ανακοινώνουν στον ελληνικό λαό το μόνο ερώτημα που επιτρέπουν να τεθεί σε δημοψήφισμα (δηλαδή το «μέσα ή έξω από το ευρώ») και τον Γ. Παπανδρέου να μοιάζει με γκαρσόνι πολυτελείας, ήταν η πιο αποκαλυπτική εικόνα του καθεστώτος Επιτροπείας και σύγχρονης εργασιακής και πολιτικής δουλείας που θέλουν να επιβάλλουν.
Όλο αυτό το σκηνικό συμπυκνώνεται στην προσπάθεια να διαμορφωθεί από τα πάνω και πραξικοπηματικά μια πολύμηνη κυβέρνηση αστικής σωτηρίας, με τη συμμετοχή των βασικών αστικών κομμάτων, για να περάσει η Δανειακή σύμβαση και το νέο μνημόνιο πτώχευσης του λαού, για να ανακοπεί το ανατρεπτικό κύμα του λαού. Βεβαίως, αυτή η ενεργητική – «επιθετική» άμυνα του συστήματος (πάντα απαντούν με μια φυγή προς τα μπρος), έχει προβλήματα: καίει εφεδρείες (Σαμαρά), γελοιοποιεί το πολιτικό προσωπικό (κοιν. ομάδα ΠΑΣΟΚ), βαθαίνει πολιτικά την κόντρα.
Αλλά για να ανταποκριθεί το κίνημα σήμερα πρέπει να αλλάξει ποιότητα. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν έβαλε καμία συνέχεια μετά την μεγαλειώδη 48ωρη, δε κάλεσε καν σε περικύκλωση της Βουλής. Αλλά και η Αριστερά αναδείχθηκε τραγικά ανεπαρκής. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν τη διέξοδο μέσα από τις κάλπες, καλούν διαρκώς και μόνοτονα σε εκλογές, ενώ ερωτοτρόπησαν και με το δημοψήφισμα. Στη λογική τους πρυτανεύει η κοινοβουλευτική και κομματικοκεντρική λογική και όχι το στοίχημα της εισβολής στο κέντρο της πολιτικής ζωής του μαζικού κινήματος, ως ανεξάρτητου παράγοντα ανατροπής. Το ΚΚΕ κάλεσε σε κομματική συγκέντρωση την Παρασκευή, καταγγέλλοντας όποιον άλλον καλούσε σε κινητοποίηση του μαζικού κινήματος! Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ το άγχος του ήταν πως θα βάλει την κομματική σφραγίδα πάνω στα πρωτοβάθμια σωματεία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έθεσε σωστά το ζήτημα: «Να φύγουν τώρα! Καμιά ανακωχή, καμιά ανοχή σε κυβερνήσεις «μεταβατικές» ή «εθνικής σωτηρίας»! Θα είναι κυβερνήσεις πραξικοπηματικές, για να επιβληθεί η δικτατορία των πιστωτών και των αγορών, με μόνο ρόλο να φέρουν την κοινωνική ερήμωση και εξαθλίωση και να δώσουν “φιλί της ζωής” σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που καταρρέει.» Και το ΝΑΡ κάλεσε σε «ένα εργατικό και λαϊκό Αγωνιστικό Μέτωπο ρήξης και ανατροπής, που είναι ο δρόμος της νίκης. Μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία των αγωνιζόμενων λαϊκών μαζών, με κορμό το εργατικό κίνημα και ανατρεπτική πολιτική προοπτική». Αλλά και οι παρεμβάσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν είναι ακόμα στο επίπεδο που απαιτείται. Πολύ περισσότερο, όταν το κύριο ζητούμενο δεν είναι η δράσητης μιας ή της άλλης αριστερής δύναμης, αλλά η συγκρότηση και η οργάνωση του ίδιου του μαχόμενου λαού. Ζητούμενο, είναι όπως στην 28η, να ανέβει ο λαός στην εξέδρα, όχι όμως σαν πλήθος, αλλά με τα δικά του όργανα και πολιτικούς στόχους ανατροπής.
Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα μπορεί να ανατραπεί. Η κλιμάκωση των αγώνων, ειδικά μπροστά στην 17η Νοέμβρη, που με την απεργία που προτείνει η ταξική πτέρυγα μπορεί να αναδειχθεί σε ένα νέο μεγάλο σταθμό ανατροπής, είναι ο δρόμος της κοινής δράσης της Αριστεράς και των μαχόμενων δυνάμεων. Στο τρίτο μεγάλο κύμα αγώνα θα θαφτεί όχι μόνο η κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά και η πολιτική της… (ΠΡΙΝ 6/11/2011)
