Eλπίζω να προλάβω να ζήσω την εποχή που οι ιστορικοί θα γράψουν κάτι σαν και αυτό :
“Μάθημα πολιτικής ιστορίας Νο 37 : «Ο μεσαίωνας της ελληνικής πολιτικής κατά την λήξη της μονεταριστικής περιόδου»
Στις αρχές του 21ου αιώνα αναδείχθηκε μία κυβέρνηση στην Ελλάδα που για να ξεχρεώσει τις τράπεζες στις οποίες χρωστούσε στράγγιξε τους Έλληνες, έχοντες και μη, αλλά κυρίως τους μη έχοντες. Όσο περισσότερα είχε κάποιος τόσο μεγαλύτερη φορολογική και μισθολογική ασυλία είχε.
Αν ήταν στο “κορυφαίο 1%” του πληθυσμού και ταυτόχρονα φίλος της κυβέρνησης μπορούσε ακόμη και να κλέψει 50 εκατομμύρια ευρώ από καταθέσεις της τράπεζάς του που όταν τον έπιαναν να τα επέστρεφε δίχως καν να διωχθεί ποινικά. Ούτε καν οι άνεργοι δεν την γλύτωσαν, ακόμη και οι μακροχρόνιοι άνεργοι που δεν έπαιρναν πια επίδομα και είχαν μηδαμινά έσοδα.
Στις αρχές του 21ου αιώνα αναδείχθηκε μία κυβέρνηση στην Ελλάδα που για να ξεχρεώσει τις τράπεζες στις οποίες χρωστούσε στράγγιξε τους Έλληνες, έχοντες και μη, αλλά κυρίως τους μη έχοντες. Όσο περισσότερα είχε κάποιος τόσο μεγαλύτερη φορολογική και μισθολογική ασυλία είχε.
Αν ήταν στο “κορυφαίο 1%” του πληθυσμού και ταυτόχρονα φίλος της κυβέρνησης μπορούσε ακόμη και να κλέψει 50 εκατομμύρια ευρώ από καταθέσεις της τράπεζάς του που όταν τον έπιαναν να τα επέστρεφε δίχως καν να διωχθεί ποινικά. Ούτε καν οι άνεργοι δεν την γλύτωσαν, ακόμη και οι μακροχρόνιοι άνεργοι που δεν έπαιρναν πια επίδομα και είχαν μηδαμινά έσοδα.
Σε όσους είχαν την κακή τύχη να είναι ιδιοκτήτες ακινήτων επέβαλλαν να πληρώσουν μέσω του λογαριασμού ρεύματος ποσά από μικρά έως αστρονομικά που αν δεν πλήρωναν απειλούσαν ότι θα τους έκοβαν το ρεύμα. Στους άνεργους είχαν τάξει πως δεν θα πληρώσουν αλλά λόγω που ήταν πια σεβαστό ποσοστό του πληθυσμού ήθελαν να εισπράξουν τα ποσά μες το 2011 και μετά να τους τα αφαιρούν σιγά σιγά απο τους λογαριασμούς τους για να μειώσουν εικονικά το δημοσιονομικό έλλειμα του 2011. Να δώσουν δηλαδή ένα εντελώς δωρεάν βραχυπρόθεσμο δάνειο στην κυβέρνηση από λεφτά που δεν είχαν αλλά έπρεπε να κόψουν τον λαιμό τους να τα βρουν. Και όπως φοβούνταν πολλοί τελικά τα ποσά αυτά δεν τους αφαιρέθηκαν ποτέ από τους λογαριασμούς τους. Η κυβέρνηση έπεσε, συστάθηκε οικουμενική κυβέρνηση και το όλο ζήτημα ξεχάστηκε γιατί καταπνίχθηκε από την σκόνη της χρεοκοπίας που ακολούθησε.
Αυτή η κυβέρνηση συνέβαλλε στο να πάνε οι έλληνες 70 χρόνια πίσω, στα βιοποριστικά επίπεδα της Γερμανικής Κατοχής. Γενικώς ο πλανήτης είχε σοβαρό πρόβλημα εκείνη την περίοδο γιατί διάβαινε τάχυστα προς την λήξη της μονεταριστικής περιόδου. Το παλιό σύστημα, που στην πρώιμη μορφή του ξεκίνησε από τότε ήδη που κόπηκε το πρώτο νόμισμα έκανε απέλπιδες προσπάθεις να διατηρηθεί στην ζωή. Η Ελλάδα λόγω των πολιτικών που σκόπιμα όπως απεδείχθη ακολουθήθηκαν κατέρρευσε πρώτη, προκαλώντας μία αλυσιδωτή αντίδραση αρχικά στην Ευρώπη, μετά στις ΗΠΑ και μετά σε ολόκληρο τον κόσμο.“Χρεοκοπήσαμε!!”, είπαν όλοι, “και τώρα τι κάνουμε;”. Αλλά ασφαλώς κανείς δεν είχε χρεοκοπήσει, εφόσων όλοι οι πόροι, όλη η γη, όλη η ενέργεια εξακολουθούσαν να υφίστανται κανονικά. Το μόνο που είχε αχρηστευθεί ήταν εκείνα τα μικρά χάρτινα παραλληλόγραμμα που μπορείτε να θαυμάσετε στο Μονεταριστικό Μουσείο, δίπλα στα “ομόλογα”, τα “παράγωγα” και τις “μετοχές”.
Στο παρελθόν όπως γνωρίζετε αυτές οι λογιστικές χρεοκοπίες είχαν αντιμετωπιστεί με πολέμους. Όσο μεγαλύτερη η χρεοκοπία τόσο μεγαλύτερος ο πόλεμος. Αλλά τώρα που η χρεοκοπία ήταν παγκόσμια χρειαζόταν, αντίστοιχα, ένας παγκόσμιος πόλεμος για να“επανεκκινηθεί η οικονομική μηχανή του πλανήτη”, όπως έλεγαν. Και αυτό δεν το ήθελε κανείς, ούτε οι πιο τρελοί και ριψοκίνδυνοι. Ούτε και οι πιο ισχυροί που είχαν πρόσβαση σε πρακτικά απαραβίαστα πυρηνικά καταφύγια γιατί ποιος ξέρει, μπορεί και να μην άντεχαν όσο τους έλεγαν οι μηχανικοί τους. Αλλά και να άντεχαν για πόσο θα έμεναν εκεί μέσα; Και μόνο η σκέψη ότι τα πολυτελή εξοχικά τους και τα υπερσκάφη τους θα γινόντουσαν αποκαΐδια τους προκαλούσε ίλιγγο. Έτσι λοιπόν, όπως όλοι γνωρίζετε, και λόγω που είχαν αρχίσει να ξεσπούν τοπικές μικροσυρράξεις για τους πόρους, ακολούθησε μία μεγαλειώδης συγκέντρωση όλων των ηγετών του πλανήτη στον ΟΗΕ. Όχι στη Νέα Υόρκη για λόγους ασφαλείας, αλλά στη Γενεύη.
Το ζήτημα που τέθηκε ήταν “Και τώρα τι κάνουμε;” Τυπώνουμε πάλι χρήμα και ξαναρχίζουμε από το μηδέν με έναν τεράστιο πληθωρισμό, αστάθεια, αβεβαιότητα και μισθούς πείνας; Ή υιοθετούμε ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο, μη πολιτικό και μη μονεταριστικό, σαν αυτό που μας έχει ήδη προτείνει ο κος Ζακ Φρέσκο; Η συζήτηση κράτησε για μήνες και διακόπηκε πολλές φορές λόγω σφοδρών διαφωνιών από ηγέτες που είχαν για σπόνσορες τα χρεοκοπημένα τραπεζικά λόμπι -που πλέον είχαν και τυπικά αέρα κοπανιστό- που απαιτούσαν επανεκκίνηση του ίδιου μοντέλου. Παραλίγο να υπάρξει και οριστική ρήξη, αλλά τελικά τα πιο ήρεμα και πρακτικά πνεύματα επικράτησαν. Στην ονομαστική ψηφοφορία που έγινε ανάμεσα στους ηγέτες επικράτησε οριακά η λύση του κου Φρέσκο. Που βέβαια δεν διεκδικούσε κανενός είδους ηγετικό ρόλο στο λεγόμενο Venus Project του. Ούτως ή άλλως αυτό θα ακύρωνε πλήρως τις προτάσεις του, που ήταν εντελώς ασύμβατες με ηγέτες και ακόλουθους. Και έτσι καταφέραμε επιτέλους να βγούμε από τον νηπιακό κλωβό μας και να αρχίσουμε να ενηλικιωνόμαστε ως είδος”.
